Η αρχή της Ραδιουργίας
Στις 14/02 καλέστηκε με αφίσα ανοιχτή συζήτηση από Πρωτοβουλία για την δημιουργία αυτοοργανωμένου κοινωνικού ραδιοφώνου, στον χώρο της πανεπιστημιακής σχολής του Αγρινίου. Στην συνέχεια και κάθε εβδομάδα πραγματοποιούνταν ανοιχτή συνέλευση όπου συζητιόνταν η λειτουργία, η έκφραση, η στόχευση, οι εκδηλώσεις κ.α. του αυτοοργανωμένου κοινωνικού ραδιοφώνου Ραδιουργία 87,7. Μέσω ανοιχτών συλλογικών διαδικασιών, με συγκεκριμένες αρχές και θέσεις και με μια δαιμονισμένη επιθυμία για συμμετοχή, η Ραδιουργία 87,7 FM καταλάμβανε μέρος του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος της πόλης του Αγρινίου.
Μέσα σε μερικούς μήνες η Ραδιουργία συσπείρωσε κόσμο, όπου με διάρκεια συμμετείχε στις συνελεύσεις της αλλά και στο σταθμό ως παραγωγοί εκπομπών, έβγαλε χιλιάδες αφίσες οπού κολλιόνταν στη πόλη γνωστοποιώντας τη συχνότητα και το στίγμα της, ενώ πραγματοποίησε και ένα διήμερο οικονομικής ενίσχυσης με συνδιαμόρφωση από κόσμο της diy σκηνής. Οι διαφωνίες και αντιδιαμετρικές τοποθετήσεις, σαφώς υπήρχαν, αλλά το πρώτο καιρό υπήρξε ένα κλίμα καλής θέλησης και δεν έφτασαν ποτέ σε οριακό επίπεδο.
Κριτική στις διαφωνίες της συνέλευση της Ραδιουργίας
Για το diy
Οι διαφωνίες στη συνέλευση του σταθμού έφτασαν σε οριακό επίπεδο, όταν έγινε πρόταση από κομμάτι της συνέλευσης για την διοργάνωση δεύτερου διήμερου οικονομικής ενίσχυσης του σταθμού. Σε κάποιους δεν άρεσε η ιδέα να συμμετέχουν στην εκδήλωση μουσικά σχήματα που ενισχύουν αυτοοργανωμενα εγχειρήματα (diy συγκροτήματα) αλλά εξέφρασαν πως έπρεπε να απευθυνθούμε σε οποιοδήποτε σχήμα, άκριτα, ανεξαρτήτως την πορεία του και την στάση του. Το κύριο επιχείρημά τους ήταν πως υποστηρίζοντας την εν λόγω σκηνή δημιουργούμε αποκλεισμούς. Ένα επιχείρημα χωρίς αντίκρισμα, μιας και ο αποκλεισμός δημιουργείται πρώτα από τις ίδιες τις μπάντες που παίζουν σε μαγαζιά και που αποκλείουν με την στάση τους όσους δεν έχουν να πληρώσουν είσοδο. Εξάλλου μπάντες οι οποίες αναπαράγουν και προωθούν τις διαδικασίες της εμπορευματοποίησης της τέχνης και της έκφρασης είναι ξένες ως προς τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Ένα εγχείρημα που συνιστάται ως αυτοοργανωμένο, οφείλει να συνδιαμορφωθεί με άλλα εγχειρήματα με τις ίδιες αρχές και θέσεις για να καταστεί και εφικτή η διάδοση της ιδέα της αυτοοργάνωσης. Αν κάποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό, είτε λόγω εμμονής είτε λόγω ιδεολογικής σύγχυσης, τότε καλύτερα να ανατρέξουν στην καταγεγραμμένη ιστορία των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων (diy, αντιεμπορευματικό) όχι μόνο του Αγρινίου, αλλά και ολόκληρου του ελλαδικού χώρου. Γιατί το να θες να κάνεις αυτοογρανωμένη εκδήλωση με τον Αγγελάκα, καταδεικνύει περίτρανα την διανοητική ανεπάρκεια ανάγνωσης και ερμηνείας ιδεών και στάσεων αναφορικά με την απελευθέρωση από τα δεσμά της ελεύθερης αγοράς και τη διαμεσολάβηση του χρήματος, την αντιεμπορευματοποίηση και γενικά ότι περικλείει και υποδηλώνει το παλιό σύνθημα «Να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας».
Για τα ΜΜΕ
Ένα άλλο σημείο έντονης διαφωνίας ήταν και η σχέση της Ραδιουργίας με τα καθεστωτικά ΜΜΕ (μικρά ή μεγάλα). Κάποιοι υποστήριζαν πως τα τελευταία 20 χρόνια τα ΜΜΕ έχουν γίνει πιο ελαστικά και μέσα από αυτά αφήνονται να ακουστούν και διάφορες φωνές μέσα από την κοινωνία. Δεν αντιλέγουμε σε αυτό. Αυτό σίγουρα συμβαίνει. Το θέμα είναι το πως γίνεται αλλά και το που αυτό αποσκοπεί. Αγνοούν, λοιπόν, πως αυτό αποτελεί και την νέα στάση των ΜΜΕ που επιδιώκει την αφομοίωση και την συμμόρφωση απελευθερωτικών εγχειρημάτων. Μία στάση που κάποιες φορές βρίσκει και «συνεργούς» μιας και κάποιοι «τσιμπάνε» για να αποκτήσουν το λεγόμενο «πεντάλεπτο της δημοσιότητας». Οι συλλογική μας κρίση όμως μας αναδεικνύει ότι τα ΜΜΕ, πέρα από φερέφωνα της εξουσίας και όργανα απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης, το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι το κέρδος και η προπαγάνδιση της αλφαβήτα της κυριαρχίας για τη σύνθεση της γλώσσας των κυρίαρχων ψεμάτων. (Γιατί άραγε πχ η Ελευθεροτυπία δεν έγραψε ούτε ένα μονόστηλο όταν τις 17 Γενάρη 2002 ο 25χρονος Γ. Τσικρικάς καταπλακώθηκε από τόνους χαρτιού –για να υποκύψει ένα μήνα αργότερα- όταν διόρθωνε βλάβη στα τυπογραφεία της Ελευθεροτυπίας;)
Για το «Κοινωνικό»
«Θέλουμε κοινωνικό ραδιόφωνο και όχι περιθωριακό» διατυμπάνιζαν σε κάθε συνέλευση κάποιοι. Στη συνέχεια σιγή. Κανένα επιχείρημα. Καμία τοποθέτηση. Καμιά ιδέα για το πώς θα προχωρήσει αυτό το πολυπόθητο για αυτούς κοινωνικό ραδιόφωνο. «Θέλουμε κοινωνικό!» ξαναλέγανε έτσι γενικά και αόριστα και γκρινιάζανε σα τα μικρά παιδιά. «Η κοινωνία ακόμα και το κράτος έχουν εκλεπτυστεί στις τακτικές τους, να έχουμε και εμείς ένα εκλεπτυσμένο λόγο προς τα έξω» λέγανε, δείχνοντας έτσι πως βρίσκονται εκτός κοινωνικής πραγματικότητας συγχέοντας το βίαιο κοινωνικό γίγνεσθαι με την ομαλότητα και τις συμβάσεις του μικροκοσμού τους. «Μπορούμε να φέρουμε ακόμα και το Παπανδρέου να μιλήσει ως άτομο στη Ραδιουργία» πρότειναν στην συνέχεια, δημιουργώντας ένα θέατρο όχι του παραλόγου αλλά της γελοιότητας.
Για κάποιους, και πάντα σύμφωνα με τα λεγόμενα τους στις συνελεύσεις, το «Κοινωνικό» έχει ταυτιστεί με μαγαζιά, κομματικούς αντιπροσώπους, ΜΜΕ, ΜΚΟ καταδεικνύοντας πάλι το πόσο οπισθοδρομικοί είναι.
Από την πλευρά μας θεωρούμε πως το «Κοινωνικό» κρίνεται από το είδος των παρεμβάσεων, την συνέπεια τους και τη διάρκεια τους. Και αν κάποιοι θεωρούν τον εαυτό τους αλάθητο, είναι επειδή πολύ απλά δεν έχουν καταθέσει ποτέ πολιτικό έργο (όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει).
Η στρατηγική της διάλυσης και οι φασιστικές συμπεριφορές
Την Τετάρτη 10/07 οι διαφωνίες έφτασαν σε οριακό επίπεδο και προς το τέλος της συνέλευσης έπεσε πρόταση από κάποιους για την δημιουργία 2 σταθμών, που ο ένας θα βοηθάει το άλλο. Δώσαμε ραντεβού την επόμενη Τετάρτη, μιας και αρκετός κόσμος είχε φύγει εκείνη τη στιγμή από τη συνέλευση λόγω περασμένης ώρας, για να συζητήσουμε πως μπορεί να γίνει αυτό και πως θα μοιραστούν τα μηχανήματα, τηρώντας πάντα τις συλλογικές διαδικασίες της συνέλευσης.
Την επόμενη μέρα, όμως, συνέβησαν τα εξής:
-Κάποιοι (άτομα από την ΑΚ ), σαν τους κλέφτες, εισέβαλαν στο χώρο που στεγάζονταν η ραδιουργία και πήραν την κεραία (δίπολο) και άλλα εξαρτήματα ισχυριζόμενοι ιδιοκτησιακό καθεστώς, λες και οι κινηματικές υποδομές ανήκουν σε κάποιους. Ξήλωσαν, με λίγα λόγια, το σταθμό.
-Έσβησαν από το υπολογιστή πρόγραμμα απαραίτητο για την λειτουργία ενός σταθμού (κάτι που δείχνει το μένος και την εκδικητικότητά τους τη στιγμή μάλιστα που μιλούσαν για αλληλοβοήθεια)
-Αλλάζουν τους κωδικούς στο μειλ και το μπλόγκ, με συνέπεια να αποκλείεται η πρόσβαση στον οποιοδήποτε.
Και όλα αυτά με το «έτσι θέλω» κάτω από κλίμα τρομοκρατίας, χωρίς να ενημερώσουν απολύτως κανέναν (ακόμα και άτομα που υποτίθεται ότι βρίσκονται στην ίδια ομαδοποίηση αγνοούσαν το συμβάν).
Τελικά το Σάββατο 13/07 στη συχνότητα της Ραδιουργίας παίζει η Κοκκινοσκουφίτσα, χωρίς να έχει αποφασιστεί τίποτα στη συνέλευση. Γράφοντας, δηλαδή, μια χούφτα άτομα στα παλιά τους τα παπούτσια, μια συνέλευση 30-40 ατόμων.
Έτσι, με μια εντελώς φασιστική διαδικασία, στη θέση της Ραδιουργίας μπήκε η Κοκκινοσκουφίτσα καταλαμβάνοντας της κατελήμενη από τη Ραδιουργία συχνότητα! Φυσικά και αυτές οι διαδικασίες έχουν εξοργίσει κόσμο (και της συνέλευσης και εκτός) και από μόνες τους θα τους οδηγήσουν συλλήβδην στην παρακμή και την απομόνωση για πολλοστή φορά. Όπως και στο παρελθόν, όπου το σκηνικό της φθοράς έχει επαναληφθεί, οπού η Κοκκινοσκουφίτσα υπήρξε με βερμπαλισμούς μόνο στα «χαρτιά», μα ποτέ στα ερτζιανά. Γιατί τέτοιες αντικοινωνικές πράξεις τραμπουκισμού και παραγωντισμού, φοβίζουν, απωθούν και διώχνουν πάντα τον κόσμο.
Όσο για την συνέλευση της Ραδιουργίας θα συνεχίσει να υφίσταται μέσα σε μια ατμόσφαιρα αλληλεγγύης, τηρώντας πάντα τις συλλογικές διαδικασίες, τις αρχές της συνδιαμόρφωσης και της αυτοοργάνωσης, αντιεμπορευματικά και αδιαμεσολάβητα, μακριά από τα κόμματα και όλους τους εντολοδόχους της εξουσίας.
Η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση και η συντροφικότητα είναι τα όπλα μας.
Καμιά συνδιαλλαγή με τους τραμπούκους.
Ανοιχτή Συνέλευση της Ραδιουργίας
Αγρίνιο Δευτέρα 15/06/09
Η συνέλευση θα εξακολουθήσει να βρίσκεται κάθε Τετάρτη ώρα 20:00 στο χώρο της Πανεπιστημιακής σχολής Αγρινίου (1ος όροφος)
